هدف از این تحقیق بررسی اتیسم با فرمت docx در قالب 13 صفحه ورد بصورت کامل و جامع و با قابلیت ویرایش می باشد

فهرست مطالب

2-1 پیشینه نظری

2-1-1 اتیسم

2-1-1-1 نشانه های عمومی بیماری اُتیسم

2-1-1-2 علل بروز اُتیسم

2-1-1-3 تشخیص اُتیسم

منابع

اتیسم طیفی از اختلالات است. در اصطلاح کلی، به این معنی است که فرد می­تواند دارای یک اتیسم خفیف یا خیلی شدید باشد. در بالاترین انتهای طیف سندرم آسپرگر وجود دارد، که بعضی از اوقات سندرم پروفسور کوچک نامیده می شود. پایین ترین انتهای طیف اغلب اتیسم کلاسیک نامیده می شود که معمولا همراه با عقب ماندگی ذهنی است. در بین این طیف انواع اختلالات نافذ رشد شامل سندرم رشد اختلال فروپاشنده دوران کودکی، اختلال نافذ رشدغیر اختصاصی وجود دارد (گریر و آفیت، 2009).

اُتیسم اختلال رشد ذهنی پیچیده­ای می­باشد كه معمولا در ۳ سال اول زندگی شخص ممكن است بروز كند. به نظر می­رسد كه یك اختلال در سیستم عصبی كه باعث عدم عملكرد صحیح مغز می­شود در ایجاد این بیماری مؤثر می باشد­. این اختلال در بیماران اُتیستیك باعث می­شود كه مغز نتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارتهای ارتباطی به درستی عمل كند. كودكان و بزرگسالان اُتیستیك در زمینه ارتباط كلامی و غیر كلامی‍، رفتارهای اجتماعی، فعالیت­های سرگرم كننده و بازی دارای مشكل می باشند. اُتیسم یكی از پنج بیماری می باشد كه در مجموع به آنها اختلالات نافذ رشد می گویند.

 این پنج بیماری عبارتند از: اُتیسم، اختلال آسپرگر، اختلال عدم تمركز دوران كودكی، اختلال رِت، و اختلالات نافذ رشد كه با معیارهای بیماری های ذكر شده مطابقت ندارند. هر كدام از این بیماری­ها دارای معیارهای شناخت خاص خود هستند كه توسط انجمن روانشناسی آمریكا مشخص شده اند. در بیماری های طیف پی دی دی، اُتیسم بیشترین تعداد را دارا می باشد كه تقریبا بین ۲ تا ۶ كودك از هر ۱۰۰۰ كودك به آن دچار می شوند. این بدین معنا است كه در كشوری مانند ایران با جمعیت حدود ۷۰ میلیون نفر احتمال می­رود حدود ۲۸۰ هزار بیمار اُتیستیك وجود داشته باشند و فراموش نكنید كه این تعداد هر روز در حال رشد می باشد. طبق مطالعات انجام شده توسط وزارت آموزش و سایر سازمان های دولتی آمریكا، اُتیسم در این كشور با نرخ رشدی برابر با ۱۰ تا ۱۷ درصد در حال ازدیاد است. در سایر كشورها نیز مانند كشور ما این بیماری در حال رشد نگران كننده­ای است كه متأسفانه حركت جدی از طرف سازمان­های مسئول در جهت شناساندن این بیماری به جامعه و موارد لازم انجام نشده است (دوجا و رابرت، 2006).